Er hangt schijnbaar nog steeds een zweem van zieligheid rond het 'enig-kind'-idee. Maar waarom eigenijk? Als enig kind wordt je heus niet d'office een kneus. Of je hoeft niet persé associaal of sociaal incapabel te zijn. En je bent ook niet noodzakelijk een verwend, egoïstisch nest. Dat kan natuurlijk allemaal wel, maar dat heeft meer te maken met je karakter en de input die je van buitenaf krijgt, volgens mijn bescheiden - onprofessionele - en geheel arbitraire mening van ervaringsdeskundige...
Gemiddeld krijgt een vrouw in België 1,7 kinderen. Meer dan een is dus nog steeds de norm. Mijn omgeving bevestigt dat. De meeste koppels hebben twee kindjes, soms drie. Enkelingen hebben gekozen voor eentje. En als ze het erover hebben, lijkt het soms alsof ze zich willen verantwoorden over het waarom van hun keuze. Dat ze erover nagedacht hebben. Gewikt en gewogen...
Verklaren die 'gemiddelde vrouw' en haar 'gemiddelde man' even vaak waarom zij meer dan één.punt.nul kinderen wilden? Het is een retorische vraag... Er zijn duizend-en-een redenen waarom je als ouder(s) kiest voor één kind, net als daar duizend-en-een redenen zijn om voor meer dan een progenituur te gaan, toch?!
Een heel aantal jaar geleden verscheen er in een Vlaamse krant een artikel over één-kind-ouders die vertelden over hun keuze... Ik las dat destijds met veel interesse. De redenen zijn velerlei en klinken me nog steeds niet zo vreemd (of egoïstisch) in de oren. Dat het al zo moeilijk was om één kindje te krijgen en ze die ganse lijdensweg niet nog eens willen doormaken. Dat hun levenskwaliteit en individuele goals hen na aan het hart liggen, dat ze het evenwicht willen bewaren in hun relatie. En dan is er de financiële haalbaarheid om meer dan een kind op te voeden...
Ik ben dus zelf een enig kind. En al heel mijn leven krijg ik de vraag of ik dan niet verwend ben en hoe dat is, zo alleen zijn... Je kan me net zo goed vragen hoe het is om op Mars te leven. Mijn repliek is steevast: "Hoe is het om broers en zussen te hebben?". Het is eigenlijk een non-vraag. Ik kàn gewoon niet antwoorden, omdat ik niet kan vergelijken. Net zoals kinderen uit een gezin met broers en zussen niet kunnen vergelijken.
Het was zelfs niet eens de bedoeling dat ik enig kind zou zijn. Toen ik acht was, moest mijn moeder een hysterectomie ondergaan, na een zeer problematisch afgelopen tweede zwangerschap. Ze verloor daarbij bijna het leven... Natuurlijk heb ik getreurd om het zusje dat er niet kwam. En ja, misschien heb ik overgecompenseerd om mijn ouders het verlies te helpen vergeten.
En, misschien was ik als kind meer voor mezelf opgekomen als ik de strijd had moeten aangaan met een zus. Misschien had ik leren vechten als een echt meisje ;-) als ik af en toe haartjepluk had moeten doen met een bloedverwantje. Misschien had ik een supergoede band kunnen hebben met mijn zus. Of misschien hadden we elkaars bloed in onze jeugd wel kunnen drinken. Zouden we jaren nauwelijks contact gehad hebben en elkaars bestaan pas op latere leeftijd hebben weten te appreciëren...
Wie zal het zeggen? Geen kat die weet of ik iemand anders geworden zou zijn als ik als écht enig kind, dan wel met een zus, door het leven gegaan zou zijn... Ik stond/sta er nauwelijks bij stil, omdat het geen realiteit is.
Nu ik zelf mama ben van een dochtertje, dat waarschijnlijk als mijn enige kind zal opgroeien om allerlei redenen, denk ik er wel eens een keertje meer over na. Maar ook dat is relatief... Ik geloof heel erg in de Afrikaanse spreuk It takes a village to raise a child. Mijn kerngezin is misschien heel klein, maar daarbuiten is er nog mijn kleine hechte familie, mijn ganse vriendenkring, de opvang, de school. Mijn dochtertje zal niet opgroeien, afgezonderd van andere kinderen. Ze is sociaal en ondernemend, kan zich goed alleen bezig houden maar vindt het ook fijn om in de opvang met leeftijdsgenootjes te spelen... En, ze is niet verwend, nou ja, door haar grootouders dan en een beetje maar ;-).
En wie weet... Als haar mama ooit nog eens een leuke man mét kroost ontmoet, dan heeft ze er misschien ineens een (paar) plus-broertje(s)/-zusje(s) bij...
Maar tot zover, is eentje is er dus echt wel helemaal eentje...