top of page

Klankbord

Updated: May 9, 2019

Dat ik dat toch geweldig doe, zo, zonder partner. Dat ik het zoveel gemakkelijker heb, zelfs, want minder conflicten over opvoeding, regels en keuzes. Ja, ik heb er voor gekozen om alleenstaande mama te worden, en heb die keuze gemaakt met alle bewustzijn dat ik - kinderloos - had. Maar het is niet simpel, ik mis soms een klankbord met evenwaardig ‘beslissingsrecht’.



Even voor de duidelijkheid: ik heb GEEN micro-milli-nano-honderdste van een seconde spijt van mijn keuze en ik heb een goed netwerk, een mama, papa en vriend(in)en die klaar staan met raad en daad. Ik ben hen daar dagelijks dankbaar voor.


Wat ik wil zeggen is dat het soms mentaal zwaar weegt, die verantwoordelijkheid om een kind alleen op te voeden. Elke beslissing over Mini-Me‘s leven ligt bij mij en dat zal nog even zo blijven. Heel wat dingen doe ik intuïtief, zoals wellicht de meeste ouders. Maar soms twijfel ik of een beslissing wel de juiste is, welke gevolgen die verder kan hebben. Of dan vraag ik me af of ik wel goed bezig ben. En dan, dan mis ik iemand die een tegengewicht kan bieden voor mijn gepieker: “Maar neen schat, ze is niet eenhandig, hoogstens wat gereserveerd. Hoe zou je zelf zijn in een grote groep met haast alleen volwassenen...” Ik moet die reflectie inwendig maken, en daarbij kan ik wel beroep doen op een aantal mensen, maar uiteindelijk blijven zij toch steeds wel een beetje ‘buitenstaanders’. Of dan die keer dat Mini-Me op haar tanden viel en daarbij haar lip scheurde. Daar stond ik dan, alleen en half in paniek...


En dan heb je opmerkingen zoals “ze reageert wel nogal angstig op mannenstemmen...” Dat soort opmerkingen komt wel binnen, want onbedoeld of niet, alles komt in de context te staan van ‘het ontbreken van een duidelijk aanwezige mannelijke voorbeeldfiguur’. Terwijl het goed kan zijn dat het dochtertje van een gezin in een klassieke constellatie de ’pech‘ heeft dat haar vaderfiguur een zachte, hoge stem heeft en ze het dus uitbrult wanneer de nonkel met de zware bariton, die ze nauwelijks een keertje per maand ziet, een lachkramp krijgt... In dàt geval is het gewoon ‘een kind dat overstuur reageert op een veel te luide stem’, hoe zou je tenslotte zelf zijn, toch?!


Als ik me even laat gaan, valt me soms wel eens het 'je-hebt-het-wel-zelf-gezocht-gezicht' en de 'hang-nu-niet-het-slachtoffer-uit-blik', te beurt. Ja, ik héb hier helemaal zelf voor gekozen maar dat wil niet zeggen dat ik niet het recht heb om af en toe ook al eens te klagen, denk ik dan?!


Ook wanneer ik me nog eens halfslachtig aan het daten waag, reageren mannen wel al eens argwanend als ze vernemen dat ik bewust alleenstaande mama ben want, als je dààr al geen man voor nodig hebt, waarvoor dan wel?! Alsof ik een soort fundamenteel misprijzen zou hebben voor de helft van de wereldbevolking of een mannenhater zou zijn en het 'alleen-meisjes-toegelaten' is op onze roze wolk... Neen, niks van dat alles, ik vond het gewoon niet zo'n verstandig idee om met de eerste de beste die ik tegenkwam een kind op de wereld te zetten, omdat m'n biologische klok me in een wurggreep hield...


Ik ben geen slachtoffer dat beschermd moet worden. Ik sta er als vrouw en mama. Maar dat wil niet zeggen dat ik soms geen nood heb aan die bijzondere schouder om tegenaan te vleien. Het is dus niet 'alleen-maar-meisjes-toegestaan' is op onze roze wolk...


Ik besef dat de onzekerheid die gepaard gaat met het alleenstaande mama-zijn soms mijn beeld idealiseert van het koppel dat ‘s avonds liefdevol aan de eettafel, wanneer de kroost onder de wol ligt (vanzelfsprekend zonder morren en met een kus van mama, een verhaaltje van papa een group hug toe), belangrijke opvoedkundige beslissingen op een volwassen en beredeneerde manier bespreekt. Natuurlijk weet ik dat dat niet zo is, of toch zeker niet altijd en niet in elk gezin. Bovendien bestaat ook daar de kans dat die mama/papa alleen is met dochterlief wanneer ze haar tanden door haar lip valt...


Ik lig hier niet continu van wakker, want meestal gaat het goed. Qua organisatie ben ik soms een stap voor op koppels waar de een van de ander verwacht dat die iets zal doen, terwijl ik gewoon weet dat het voor ‘mijn appel’ is.


Mag ik hier trouwens nog even pleiten voor meer solidariteit tussen ouders onderling? Beiden uit werken gaan én een of meerdere kids groot brengen, het is een huzarenstukje. Hoe vaak zie ik niet koppels die in hun zorg voor de kroost tegen hun grenzen aan botsen en elkaar verliezen in de train-train, en dat doet me pijn. Uitendelijk doen we allemaal maar wat, en we doen allemaal gewoon ons best. Of je dat nu doet als alleenstaande ouder, met twee of in een nieuw samengesteld gezin. Gewoon goed is zeker goed genoeg...


Recent Posts

See All
Home: GetSubscribers_Widget

CONTACT

Your details were sent successfully!

Home: Contact
bottom of page