Een jaar geleden nam ik een beslissing die mijn leven grondig zal veranderen, en overhoop halen, en zal verrijken, en... en... “Ja, maar ik ben er nog lang niet”, zegt mij immer relativerende zelf. Ik wilde een kindje en ik zou er alleen voor gaan!
Op 1 januari 2015 kondigden mijn neef en zijn vrouw aan dat ze voor de tweede keer zwanger waren, en toen knapte er iets in mij. Ik was dolgelukkig voor hen, maar zielsongelukkig voor mezelf: wannneer zou ik mama worden?
Nooit eerder kwam dat gevoel zo hard binnen. Nooit eerder had ik er stil bij gestaan. Achteraf besef ik dat ik heel erg m'n best heb gedaan om dat gevoel ergens ver weg achterin m'n hart te stoppen. Want ja, ik had al een aantal jaar geen relatie, dus waarom zou ik dan denken aan een kindje?! Bovendien heb ik héél lang niks met kinderen gehad: babies, peuters, kleuters... ze maken alleen maar lawaai, stinken, ze eisen alle aandacht op, … Ik werd ook gek bij de gedachte om 'woewoe', 'dada', 'miauw' gesprekken te voeren met een kind.
En dan plots toch een biologische klok?! Mensenlief, echt waar?! Ging ik me daar nu ook laten aan vangen?! Ik had er al over gehoord (en heb dan waarschijnlijk meewaardig met m'n ogen gerold), daar zou ik niet aan ten prooi vallen!
Kennelijk heb ik dat dus mooi onderschat. Die biologische klok is héél echt en ze gaat razendsnel. Maar toch heb ik mezelf nog een tijdje afgevraagd (en vandaag soms nog) of het niet gewoon die omnipresente groepsdruk was: zowat iedereen in m'n omgeving zwanger of met kindjes, dus ik ook maar dan, om niet uit de boot te vallen?
Na een 8 maanden intens emotionele zoektocht, die gepaard ging met heel wat huilbuien, woede, onzekerheid, zelfanalyse en zelfs zware ruzie met de persoon die me tot nog toe het meest na aan het hart ligt (mijn moeder, en het is zowat onmogelijk om met haar ruzie te maken) kwam ik tot de slotsom dat het dat toch was wat ik wilde: een kindje... En, ik zou er alleen voor gaan...
Ik ben het typische voorbeeld van de single middertig vrouw: na een lange relatie al een aantal jaar alleen, intelligent, niet onaardig om te zien, onafhankelijk, eigen appartement, goede job,... Na een parcours van datingsites, blind dates, koppeling door vrienden enz. ben ik nog steeds vrijgezel maar met een kinderwens. En, aangezien ik nogal rationeel ben, acht ik de kans zeer klein dat, mocht ik morgen iemand ontmoeten, ik met hem meteen een baby maak... Dus, dan maar BAM worden!
Een goede vriendin van me zat op dat moment midden in zo'n traject en ik begon haar reis van dichtbij te volgen. Ik sprak met lesbische vriendinnen en kennissen die voor intra-uteriene inseminatie (want zo heet dat in vaktermen) kozen. Het waren boeiende gesprekken en ik voelde dat ik meer en meer overtuigd was van m'n beslissing.
Ik sprak erover met m'n moeder, ze gaf me haar onvoorwaardelijke steun. Om een of andere reden kon ik het echter niet over m'n lippen krijgen bij m'n vader, dus sprak m'n moeder hem er eerst over. Op een onverwachts moment, ik zwaaide hem uit toen hij met de auto vertrok, draaide hij het raampje open en zei: “Wat je daar beslist het over die baby, dat vind ik zo'n moedige en moderne beslissing. Ik bewonder dat en ik sta er volledig achter”. Op z'n eigen, ietwat onbeholpen manier liet hij me horen dat ik altijd op hem kan rekenen...
Ik trok vervolgens naar m'n gynaecologe. Halvelings had ik verwacht dat ze me naar huis zou sturen met de mededeling “mevrouw, denk daar toch nog maar eens heel goed over na, want u weet niet waar u aan wilt beginnen”. Maar neen, ze nam het heel serieus op (dus ik was toch geen hysterische dertiger met een tikkende tijdbom in m'n lijf?!), stelde een aantal zeer doelgerichte vragen en concludeerde daaruit dat ik al een heel mentaal parcours had afgelegd. Ik werd zowaar doorverwezen naar een fertiliteitsarts!
Begin 2016 maakte ik een eerste afspraak voor een verkennend gesprek. En toen ging het snel: onderzoeken van m'n eileiders, bloedtesten, echo's,... Het was enigszins overdonderend en het ging me even allemaal wat te snel op dat moment, al besef ik wel dat die arts zo doortastend te werk ging omdat hij hoofdzakelijk vrouwen en koppels met vruchtbaarheidsproblemen over de vloer krijgt. Zij hebben vaak al een erg slopend parcours afgelegd van mislukte zwangerschapspogingen.
De arts wond er geen doekjes om, het is vijf voor twaalf. Ik ben minder dan gemiddeld vruchtbaar (tegen de ondergrens van de gemiddelde waarden...) en als ik op (min of meer) natuurlijke wijze zwanger wil worden, dan best zo snel mogelijk. Er gaat heel wat in je om op zo'n moment: ik rook niet, drink haast nooit, eet héél gezond, doe regelmatig aan sport, heb nooit drugs genomen,... En dan krijg je te horen wat je eigenlijk nooit wil horen: dat je lichaam oud wordt en dat je niet zo heel veel tijd meer hebt (want eigenlijk wil je gewoon dat je nog zeeën van tijd hebt en dat je misschien toch nog die paar jaartjes kan afwachten om toch nog een fijne papa tegen te komen?!). Verweesd en huilend reed ik naar huis.
Ik merkte meteen dat ik voorzichtiger werd wanneer ik sprak over mijn babyplannen: “als ik ooit zwanger ben...”. Waarop de ergerlijke reactie van mijn omgeving kwam (en nog steeds komt): “maar ja, natuurlijk gaat dat lukken...” Op die momenten heb ik zin om keihard te gillen “NEEN, dat is helemaal niet zo natuurlijk en vanzelfsprekend! NIEMAND weet of dat gaat lukken, zelfs de beste artsen kunnen dat nooit garanderen, wie ben jij dus!”.
Om mezelf nog wat tijd te gunnen alvorens echt te starten met de behandeling, besliste ik om drie maanden loopbaanonderbreking te nemen. Ik had toch voldoende spaarcenten, het zou me de gelegenheid geven om mentaal ruimte te maken en ik zou gewoon nog eens keihard m'n zin kunnen doen voor ik zou veranderen in een melkmachine en alleen nog maar naar de Waddeneilanden op reis zou kunnen gaan...
Dus vertrok ik voor het eerst in m'n leven helemaal alleen voor drie weken op vakantie met de rugzak naar de andere kant van de wereld: Bali en Java. In m'n koffer 'Eat, Pray, Love'. Dat het een leuke, mooie, leerrijke ervaring was. Ook daar, helemaal alleen kon ik m'n plan trekken, het hoofd koel houden (belangrijk bij babycrisissen, denk ik zo)... Ik voelde me alleen nooit eenzaam (ook niet onbelangrijk als ik alleen thuis zit met een kleintje de eerste maanden, hoop ik).
Na m'n terugkomst stopte ik met de pil (ja, die was ik, zoals zoveel vrouwen gewoon al die jaren blijven nemen, ook al had ik geen relatie...).
En dan zijn we vandaag, 6 augustus 2016... Ik ben twee maanden geleden gestopt met de pil en m'n regels zijn nog steeds niet doorgekomen. “Twee maanden”, hoor ik je denken, “dat is nog niks”. Maar, oh ja, twee maanden dat is al heel wat als je elke dag, telkens je naar het toilet gaat (en geloof me, ik plas best veel op een dag), tot de conclusie komt dat het weer niks is... Ik weet dat ik geduld moet hebben, en dat ik er niet mag op focussen, en dat ik m'n lijf niet kan forceren, maar het is zo moeilijk om die knop uit te zetten. Ik had me er nooit aan verwacht dat ook dit stukje van het traject zo stresserend zou zijn... want hé, ik had toch zo'n mooie regelmatige cyclus voor ik met de pil startte!
Ik voel me alsof ik op een trein zit die maar niet wil komen. En ik weet dat er nog veel van dit soort momenten zullen komen als ik eenmaal ongesteld ben geworden, weer een regelmatige cyclus heb en met de eigenlijke behandeling ben gestart...
En toch wil ik zo graag...
Commentaires