Over een veertien dagen is het zover, dan heeft mijn dochtertje, pas 11 maanden, haar allereerste halloweenpartijtje in de opvang. Ik maakte haast een luchtsprongetje toen ik het berichtje las: "Beste ouders, zorgen jullie voor een gepaste outfit". Ja, ja, oh jaaaa, ik was meteen mee!
Ik zie het al volledig voor me... Mijn baby gaat als een mega-pompoen. In een oranje, bolvormige pakje met zo'n afgetopt hoedje op haar hoofd! Ik noem haar namelijk ook Little Miss Pumpkinhead, omdat babies nu eenmaal een gi-gan-tisch hoofd hebben (knap lastig om kleertjes over aan te trekken!). En ik ga haar zo fier als een pauw afzetten in de opvang. En iedereen gaat jaloers zijn op haar kostuum. en ik ga 'dat-mens-met-te-veel-tijd-voor-eigengemaakte-verkleedoutfits' zijn... En nu maar hopen dat MiniMe die dag goed gezind is en er niet eerder als een mishandelde, vuurrode tomaat uitziet :-D.
Dat ik daar zo naar uitkijk, heeft wellicht te maken met het feit dat ik er zelf zo'n geweldige herinneringen aan heb over gehouden... Verkleedoutfits maken was namelijk een waar gezinsproject bij mij thuis.
Een van m'n vroegste herinneringen was het kostuum dat m'n ouders voor me maakten in de kleuterklas. Ik moet vier of vijf geweest zijn. Het thema was 'vlinders'. Op school hadden we allemaal een maskertje in vlindervorm geknutseld en we moesten een witte outfit aan met vleugels. En dus kroop mijn mama achter haar naaimachine en toog mijn pa aan het werk... Met ijzerdraad, vlisseline, goudverf, wat houten latjes en een paar veters maakt hij me een paar prachtige vleugels! Niemand had zo'n mooie, grote vleugels als ik... Ze werden nog doorgegeven aan vrienden en wat er daarna van geworden is, weet ik jammer genoeg niet...
Een paar jaar later wilde ik een ballerina zijn, dan een fee, weer wat later een prinses... Mijn mama stikte en naaide outfits in elkaar met roze tule, veeeeeeel roze tule, meeeeters roze tule. Ja, ik was een typisch roze meisje (het dreef mijn moeder op vestimentair vlak soms tot wanhoop). En nog altijd een beetje maar dan wel met een edge. Mijn pa was Q (je weet wel, die van James Bond...) hij maakte een kroon, een toverstaf of wat dan ook aan accessoires die nodig waren om het helemaal af te maken.
Een van onze absolute topprestaties was de Egytische outfit inclusief een met de hand gemaakte rasta-achtige pruik. Dagen aan een stuk zat m'n mama 's avonds voor de tv draadjes vast te haken! Die keer schakelden we ook m'n oma - een couturière - in om een witte tuniek met plooitjes te stikken (je weet wel, zoals op die hiërogliefen te zien is - het moest er wel waarheidsgetrouw uit zien!).
De laatste prestatie was een elandenpak. Kerstmarkt op de middelbare school, zesde jaar, en ik had gewoon maar een diadeem met gewei nodig... Mja, NOT - dat was buiten het enthousiasme van m'n pa gerekend. Het werd een gans pak met een gigantische kop, loodzwaar, heel kriebelig en pokkeheet om te dragen. Maar, het was prachtig en het heeft ook meer dan een keer gediend!
Die verkleedoutfits vielen ook telkens duurder uit dan gepland, zeker als m'n pa mee deed... Zo van "als we dan toch bezig zijn, dan kunnen we maar beter all the way gaan..." Nu, destijds zag je ook gewoon veel minder van die kant-en-klare outfits in de winkels hangen (en wat er was, was duur en lelijk - maar dat is niet anders dan nu, vind ik...) en Studio 100 was er al helemaal niet.
An sich snap ik ook wel dat niet elke ouder even veel tijd, inspiratie, zin of handigheid heeft om zich met dit soort dingen bezig te houden... Don't take this personal! Er wordt al zoveel van je verwacht, ieder z'n ding... Bovendien willen veel kinderen ook niks liever dan gewoon dat Bumba of MegaMindy-pakje. Maar, persoonlijk zal ik het er moeilijk mee hebben als m'n dochter misschien ooit haar willetje doordrijft en per sé zo'n gele clown-met-puntmuts-outfit wil... Dan nog zal ik proberen om er een unieke draai aan te geven omdat het een van mijn manieren is om m'n dochter te tonen dat ik haar graag zie. Ik ben bijvoorbeeld heel slecht in muziek (zoals je al eerder kon lezen ;-)), dus daar schiet ik dan hopeloos tekort en roep ik wellicht ooit een hulplijn in...
Later in m'n leven is die verkleedfascinatie trouwens gebleven. Ik heb een hele hutkoffer vol outfits: een gothic bruid, een cupcake-roze prinses, een sensuele buikdanseres, een mysterieuze sheikh, een strakke ninja, een fleurige hippie, een Egyptische katgodin én een slangengod... ja, zelfs een 'ik-ben-een-interpretatie-van-een-wortel'-jurk. Elk verkleedfeestje was een reden om volledig loss zu gehen...
Gisteren had ik trouwens nog een vraag van een vriendin die een thematisch feestje heeft binnenkort. The Great Gatsby, zalig gewoon! Of er niemand haar aan accessoires kon helpen?! Of die ander vriendin die naar een huwelijk in Tim Burton-stijl moest... Cheeeeck, check, double check, Giulzz heeft wel wat in haar bodemloze koffer! En als ik het gepaste accessoire toch niet heb, dan kan ik altijd wel wat tips aan de hand doen... Daar leef ik helemaal van op...
Mijn stiekeme droom is trouwens om ooit als costumière aan de slag te kunnen gaan bij een toneelgezelschap. Maar niet zo een dat alleen van die strakke, minimalistische stukken brengt. Nee, een met veel pompe en tralala, decors, kostuums, rekwisieten enzo. Of een burlesk dansgezelschap, met veel pluimen, korsetten, torenhoge hakken en bling! Klopt helemaal met mijn persoonlijkheid, wie weet maak ik wel een carrièreswitch :-D.
DUS, als je ooit met een verkleed-issue komt te zitten, you know where to find me!
Comments