Lenny Kravitz zong over New York: "She is my heart... She's lived and died so many times... but she is fine, she always survives... I love her style, whether she is clean or dirty". Hij had ook mijn relatie met mijn adoptie-thuisstad kunnen bezingen. Ik houd van Brussel, maar ze is geen gemakkelijke geliefde. Over hoe een meisje uit het veilige Vlaanderen de stap waagde naar de enige echte wereldstad die ons Belgenland rijk is (eat your heart out, Antwerp!)...
Mijn eerste echte herinnering aan onze hoofdstad was de Witte Mars. Samen met mijn ouders, een schoolvriendinnetje en 300.000 bezorgde Belgen liep ik de, zo ontdekte ik pas jaren later, bekende noord-zuidas. Het was midden oktober en grijs. En dat was de indruk die Brussel naliet: grijs, grauw en met veel hoogbouw.
Slechts een paar jaar later zou ik, ondanks die indruk, toch voor Brussel kiezen als studiestad. Ik koesterde als tiener de droom om ooit naar Italië te verkassen: mooi land, mooi weer, lekker eten en... knappe voetballers ;-). Die droom, gecombineerd met mijn talenknobbel, deed me uitkomen bij de studie van vertaler-tolk Frans & Italiaans.
Antwerpse zijnde was het logisch geweest om in mijn heimat te blijven, er waren daar tenslotte twee hogescholen die een dergelijke opleiding aanboden. Ik had daar echter zo mijn geheel eigenwijs idee over... Frans, dat behoorde je te studeren daar waar ze het spreken en bovendien was Antwerpen me te eng... Brussel leek me spannend!
Toen ik moemoe, mijn grootmoeder, vertelde dat ik in onze hoofdstad wilde gaan studeren reageerde ze heel bezorgd (op z'n Antwerps): "Gai got doar toch de metro ni nemen hé? Ik hem oep den BRT een reportaag gezeen en dad is doar nog ni kleir zene." Neen, moemoe, natuurlijk niet... Wist zij veel dat ik bijna dagelijks afstapte in dat ondertussen wereldberoemde metrostation, Maalbeek. Later, zou ik me nog vaak moeten verantwoorden wat ik in godsnaam in hellhole Brussel dacht te vinden...
Gedurende vier jaar pendelde ik tussen Antwerpen en Brussel (op kot gaan was toen geen optie). Brussel stond, begin jaren 2000, niet bekend voor zijn bruisende studentenleven, in tegenstelling tot Gent en Leuven. Maar ik had het er fijn, ergens tussen de Wetstraat en de Belliardstraat, op een kleine campus gesitueerd in een hoog kantoorgebouw.
In Brussel smeedde ik vriendschappen voor het leven. Werd ik voor het eerst echt verliefd. Ik ontdekte samen met m'n lief (dus geen Italiaanse voetballer :-P) pleintjes en hoekjes waar we uren babbelden. Ik zag de zon ondergaan en opkomen op de Kunstberg. Liep op blote voeten van the Fuse terug naar het kot van m'n lief, mijn hoge hakken in de hand. We jatten een verkeersbord (of twee...) op de Koningsstraat. Aten frieten aan de Beurs na een nachtje uitgaan. Ooit.... beslisten we toen, zouden we in Brussel wonen. En we slenterden door onze favoriete buurt, rondom het Josaphatpark in Schaarbeek, huizen keurend.
Het lief en ik, dat is niet blijven duren. We wonen inderdaad allebei in Brussel. Hij ergens in het noorden. Ik kocht een appartement met tuin, in het zuiden van de stad. Vlaanderen verklaarde me nogmaals zot dat ik wilde investeren in een verloederde, verarmde, gevaarlijke stad.
En ik geef het toe, Brussel dat is geen doetje. Het is hier niet zo netjes en georganiseerd als in Vlaanderen. Mijn straat was ook niet bepaald een geruststellend toonbeeld van netheid en veiligheid: 's nachts werden oude wc-potten voor de deur gedropt en als je 's morgens buitenstapte moest je over uitgebroken keukens en groezelige matrassen heen stappen. Er was er nauwelijks straatverlichting, er lag glas van ingeslagen autoruiten en de helft van het voetpad bestond uit... grind.
Maar geleidelijk aan verbeterde die toestand, onze straat is nu heraangelegd, heeft voldoende verlichting, er staan (weliswaar voorlopig lege) bloembakken en nu treffen we nog slechts sporadisch een stort aan voor onze deur (een mens geraakt wat gewend, hoor ;-) ).
Ja, soms voel ik me als Vlaming een vreemde eend in de bijt. Lid van een beschermde minderheid. Zoals die keer dat ik me aanbood op de bevolkingsdienst en de bediende geen letter Nederlands sprak. Dus schakelde ik over op het Frans, om hààr ten dienste te zijn. Als bedanking zette ze me bijna op de Franse taalrol... Of die keer dat ik de discussie aanging met straatschoffies die me "une tête de flamande" (whatever that may be?! En is dat dan iets ergs ofzo?!) verweten. Nu, ik kan je garanderen, die herinneren zich vandaag nog mijn accentloze Franse woordenwaterval ;-).
De aanslagen van 22 maart 2016 hadden m'n vertrouwen in m'n adoptie-thuisstad behoorlijk geschaad. Om professionele redenen maakte ik dat alles van vrij dichtbij mee. Ik voelde me verraden, zoals door een geliefde die nagelaten heeft je te beschermen... Armoede, onveiligheid, taalproblemen, slechte lucht bovendien,... Wilde ik hier wel een kind groot brengen?
En dus overwoog ik tot voor kort echt heel hard om terug naar Vlaanderen te trekken. Maar ik kan het niet. Ik ga graag naar Antwerpen, Gent, Leuven,... maar het is er te 'gemakkelijk'. Mijn moeder zei: "Jij zou niet meer passen in Vlaanderen". En ik geef haar gelijk (alleen al omwille van mijn assertieve rijstijl en resolute voorrang van rechts :-P).
Dus blijft Vlaanderen de weekend- en shopbestemming, want wandelen dat doe je het best in Halle, Limburg of aan zee. En om te shoppen? No place like de Meir en 't Stad. Werken en wonen, dat is Brussel. Geen file of trein. Op 20 minuten maximaal sta ik op m'n werk. De dochter zit op twee minuten lopen in de opvang. En vrienden? Die heb ik een beetje overal (love you, guys xxx). We get the best of both world...
Deze Antwerpse is een beetje een keekefretter geworden, en mijn dochter groeit op tot een kleine Brusseleir...
Saleu èn de kost, èn de wind van achter!
*Over de foto: de dag van de aanslagen (22 maart 2016), en ook in de dagen nadien, kwamen mensen van overal bloemen neerleggen aan de Beurs. Hij hangt vooraan het Beurs-gebouw, als een discreet gedenkteken.
Comentários