Ik heb een vreemd reiskarma. Als je met mij op een vliegtuig stapt, weet je wel wanneer je vertrekt. Maar niet wanneer en hoe je thuis komt. Om de een of andere reden maak ik altijd allerlei gekke dingen mee. Ronddrijvende borsten op the Theems, vulkanen die uitbarsten, bedoeïnen die revolutie maken, koraalvergiftigingen, ... Eind januari ga ik een week naar New York, en zelfs nog voor vertrek, levert dat weer de nodige koldereske gebeurtenissen op. Een bloemlezing van mijn sterkste reisverhalen...
Het begon al bij mijn allereerste vliegreis, toen ik 10 was, met m'n ouders. Een citytrip van Deurne naar Londen - ah ja, want wij zijn van 't Stad, dus wij vliegen met VLM (ook alweer ter zielen gegaan) - . Je vraagt je af: "Wat kan er nu misgaan in good ol' London?!". Een hele hoop, geloof me... Je houdt het niet voor mogelijk!
We kwamen toe op London Gatwick en de metro staakte. Als je al op Gatwick gevlogen hebt, dan weet je dat die luchthaven een eind buiten de stad ligt. Niet handig als het openbaar vervoer lam ligt. Een taxi dan maar? Jep, een taxi... kostelijke affaire, maar geen keuze. Arme mams en paps die dat jaar beslist hadden om een korte vakantie te doen, om geld te sparen na de bouw van ons huis, het zou daar niet bij blijven...
Wat ons verder nog overkwam? We wandelden langs the Theems en gekscherend zeiden we tegen elkaar dat er zo meteen wel eens een lijk voorbij zou drijven. Nog geen minuut later kwam er zo'n schort, uit een typische 'genant-grappige-cadeaus-winkel' voorbij gedreven, met plastic tieten erop!! En daags nadien was er brandalarm in ons hotel en stonden we om half elf 's avonds in onze pyjama voor de deur tot de boel door de brandweer was veilig verklaard. Dat hotel had trouwens nog meer in petto!
Op een avond beslisten m'n ouders niet verder te gaan zoeken naar eten en gewoon het restaurant van het hotel te proberen. Reseveren was een must! En dan kom je er toe en... blijk je de enige tafel te zijn... Mijn vader in ik bestelden steak, mijn moeder salad bar. Die werd echter afgeruimd nog voor ze de kans zag om nog maar één blad sla op haar bord te leggen... En de steak?! Die maakte een smak op de grond, samen met de ober. De arme vent gleed uit bij het verlaten van de keuken, de ene steak kon hij redden de ander dus niet. Hij verdween terug in de keuken om een minuut later terug te verschijnen. Het was duidelijk dat de steak niet vervangen was, ze deden zelfs de moeite niet om terug garnituur op het bord te leggen. Als klap op de vuurpijl ruimden ze niet eens de rommel van het gebroken porselein en de gevallen sla op, maar zetten gewoon een bord: "slippery when wet". Fawlty Towers was er niks tegen!
Wat is een bezoek aan Londen zonder een bezoek aan de London Zoo? Dus wij daar naartoe! Aan de entree haalde mijn moeder een briefje van 50 pond boven, en de kassierster antwoordde flegmatiek, Brits, droog: "It's a fake. Brifje ingehouden en als we binnen wilden moesten we er maar een ander, écht, bovenhalen. Toen we binnen rondliepen, hoorden we nog de sirène van een politievoertuig dat dat valse briefje kwam oppikken...
Ook op de dag van terugreis bleek de metro te staken. Taxi dan maar? Jep, taxi it was. Die bleek echter eigenlijk een soort van privéchauffeur met auto (pluchen zetels? escortedienst?!) en hij had onderweg een ongeluk gehad waardoor hij ruim drie kwartier te laat in het hotel aankwam. En het verkeer, dat zat - vanzelfsprekend op een stakingsdag én Londen in de namiddag - MUURVAST! Eenmaal op de luchthaven bleken we aan de foute terminal te staan, en dit was Deurne niet, maar een van de grootste luchthavens van Europa... Wij weer de taxi in, toertje rond de luchthaven. Weer tijd versch*ten...
En toen, ultiem, besloot er ook nog iemand dood te vallen terwijl we eindelijk aan de incheckdesk stonden! Kortom, we misten onze vlucht, moesten een hotel boeken op de luchthaven en ik viel van alle emotie ook nog eens flauw... Je begrijpt het, dit was niet de budgetvriendelijke reis die m'n ouders voor ogen hadden...
Fast forward naar heel wat jaren later, toen begon mijn reiskarma pas écht op te spelen...
Marokko, 2006. Een wandelreis in de woestijn rondom Ouarzazate. Op dag vier werd ik ziek, zware koorts. Maar de karavaan moest verder en ijlend reisde ik mee, op de rug van een van de kamelen die onze bagage droeg. De voorlaatste dag begon het te stortregenen. s' Nachts hoorden we een oorverdovend geraas. In de valleibedding, waarin we daags voordien nog liepen, raasde de rivier voorbij, alles op z'n weg met zich mee sleurend. Door de modderstroom geraakten de kamelen niet meer vooruit en ik werd met een jeep ge-evacueerd, samen met nog twee andere zieken. In de streek konden ze zich niet herinneren wanneer het ooit nog zo hard had geregend...
In 2010 besliste ik, na een zware relatiebreuk, om eindelijk de reizen te maken waar ik al een aantal jaren van droomde. Ik heb een enorme fascinatie voor het Midden-Oosten omdat het de smeltkroes is van culturen. Nergens is the clash of civilizations zo tastbaar als daar waar de christendom, jodendom en islam elkaar ontmoeten.
En ik wilde eens 'iets anders' dan waar iedereen naartoe ging, dus vertrok ik op een culturele groepsreis door Syrië. Op dat moment nog een vrij onbekend land met eeuwenoude steden als Damascus, Aleppo, Palmyra. Een groot agrarisch, verpauperd land, alleen bezocht door kleine groepen toeristen. Nog geen jaar later zou dit land een (bijna) dagelijks newsitem worden, verscheurd door een burgeroorlog en ten prooi aan zeer wreedaardige radicale groeperingen.
Maar dus nog niet wanneer ik er was... De mensen waren aardig, gastvrij. De culturele rijkdom gecombineerd met de authenticiteit van de vele culturen die er vredig samenleefden, maakten dit tot een geweldige ervaring. Meermaals merkten we echter wel dat het regime met harde hand regeerde, maar als toeristen hadden we daar weinig last van...
En toen, besloot een IJslandse vulkaan met een onuitspreekbare naam volledig loss zu gehen... Alle luchthavens in Europa werden gesloten door de aswolk. We mochten niet vertrekken vanuit Damascus naar Istanbul. Het was het einde van de paasvakantie en de luchthaven daar zou verzadigd geraken van alle gestrande reizigers en dus werden we al bij vertrek tegen gehouden. Maar... je moet weten dat een visum voor Syrië maar een maand geldig is en dat van ons een week voor aankomst al was ingegaan, met andere woorden we konden nog maar enkel dagen wettelijk in Syrië blijven en gezien het nogal bitsige regime, leek me dat geen al te best idee. Ik drong aan bij de reisleidster, die op haar beurt aandrong bij de luchtvaartmaatschappij en we vertrokken toch. Het vliegtuig naar Istanbul was leeg...
Eenmaal daar bleek de toestand desastreus... Elk uur werd er iets anders gezegd: ja, er gingen vluchten naar West-Europa, neen, de situatie was toch verslechterd... niemand die het wist. Er zat niks anders op dan een nacht in een jeugdherberg te boeken en daags nadien terug te komen om weer te proberen te vertrekken. De volgende dag stonden we weer er weer, met pak en zak. Vliegen was nog steeds onmogelijk, maar er diende zich een alternatief aan. Met een bus vanuit Istanbul via Bulgarije, Roemenië, Ootenrijk naar Duitsland, Keulen! Het leek een goed idee. We moesten alleen de bus vol krijgen, en dus belde ik Studio Brussel met de mededeling dat we passagiers zochten voor onze trip huiswaarts.
En daar gingen we... 52 uur onderweg, haast zonder rust- & plaspauzes. We reden door streken waar ik geen benul van had. Een keer kon ik ontcijferen dat we in Transylvanië waren (ik die ooit zo gefascineerd was door Dracula!). Er was een lange, rare tussenstop in Bukarest. Met gebarentaal (we spraken geen Turks - of wat die taal ook was die onze chauffeur sprak) kregen we de instructie om de bus te verlaten. Er kwam een andere bus aan om ons verder te brengen. Maar we hadden eerder het gevoel dat de louche gasten van de busmaatschappij van plan waren om er met onze bagage vandoor te gaan en dus 'gijzelden' we de ene bus tot er werkelijk een andere aan kwam rijden. En wij verder... in Keulen aangekomen stapte ik in een auto met twee handelsvertegenwoordigers die via hun werkgever een auto konden huren om zo naar huis te geraken. Eenmaal thuis bleek ik last te hebben van gezwollen benen, door de weinige beweging en tekort aan water... Ja, dat was me de ervaring wel.
En dan zou je denken, zoiets gelijkaardigs overkomt een mens geen twee keer. En doch...
In 2013 ging ik naar Jordanië, een rustig woestijnland in een woelige regio. What can go wrong, right? Well, I was there... Het was wederom een ge-wel-dige reis... Petra, Wadi Rum, de Dode Zee, Aqaba (warm, mensen, warm!). Zalig, ik kan het iedereen aanraden! Maar, doe niet als ik, en stoot je aan een koraal waardoor je op de laatste dag een mega-koortsaanval doet, gaat ijlen als een junkie en 's nacht de lakens van je bed moet afdoen omdat ze zo doorweekt zijn...
En oh ja, de bedoeïnen beslisten op onze terugreis, dwars door de woestijn van Aqaba naar Aman, ook nog even om de desert highway te blokkeren met gigantische rotsblokken. Ze wilden namelijk meer rechten... Geheel terecht wellicht, maar WAAROM, oh, WAAROM nu net weer wanneer IK, MOI, ICH, IO weer eens een vliegtuig moest halen?!
We probeerden het nog te halen, door langs een van de gevaarlijkste bergpassen in de arabische wereld te rijden, de King's Highway. Steil naar beneden, haarspeldbocht links, rechts, recht omhoog, bocht van negentig graden,... ik heb niet geslapen. En ik vraag me af of hun King dat wel gekund ha, maar misschien reisde die wel per kameel.
Natuurlijk, je raadt het al, misten we de vlucht. Maar voor een kleine meerprijs konden we mee op de volgende, en waren we slechts een halve dag later thuis. Kleine anekdote: ik vertelde mijn reisgenoten op dat moment over mijn reis-onheilswolk en eentje van hen deed me uit grote compassie een gelukspoppetje cadeau. Dat poppetje heeft lang met mee mee gereisd, maar kon met toch niet behoeden voor een volgende tegenslag...
Iran, 2015. "Wat ga je daar in s' hemelsnaam zoeken?!" Ik heb het meermaals mogen horen. Wel, ik zeg je: ga het zelf eens bekijken. Nergens heb ik ooit een rijkere, meer gastvrijere cultuur beleefd dan in Iran. Weet je dat het woord 'paradijs' afkomstig is van het woord 'Pars', Farsi (de taal van de Iraniërs) voor 'Perzië' (de oude naam van Iran)? Wel, Iran IS paradijselijk mooi! De mensen zijn er intelligent, bloedmooi (vooral de vrouwen, en ook als ze GEEN nosejob hebben laten doen), supergastvrij, welopgevoed. Alleen jammer van hun conservatieve regime dat de plak zwaait vanuit Teheran. Tip: blijf daar weg, tenzij je de vernielde US ambassade, het mausoleum van Kohmeini en allerlei andere regimepropaganda wil beleven én een longaandoening wil opdoen van de vuile lucht.
Reizen in Iran vergt wel aanpassingen: om de 50km moet je je where abouts verklaren aan een agent van het regime die in het midden van de woestijn in een kotje zit, en ook al is er geen andere weg van A naar B, toch met je zeggen dat je van A naar B gaat. En, je houdt de gordijntjes van het busje gesloten, zo kunnen de vrouwen hun hoofddoeken afgooien en kan er gedanst worden op Westerse muziek die ze haast allemaal op hun smartphones hebben staan. In de metro zitten mannen en vrouwen gescheiden, maar ze gluren wel constant naar elkaar door de glazen scheidingswanden - begrijpe wie kan...
Ik veroorzaakte haast een schandaal met een man in een bakkerij! Een van de steden die we bezochten staat bekend om zijn patisserie (nu, verwacht geen soezen, misérables, profiterolles, etc. maar eerder allerlei droge... zandkoekjes) en dus wilden we allemaal de lokale economie steunen en en presentje meenemen voor het thuisfront. Wat doe je dan als volleerd globetrotter: je gaat waar de locals zijn. Alleen... we lazen geen Farsi en wisten ook niet hoe te bestellen. Dus, ik met mijn naïeve stoute schoenen, tikte een man op de schouder (not done! vreemde mannen praten niet met vreemde vrouwen, maar ik was en toeriste en dat maakte het net iets minder erg) en probeerde hem in eenvoudig Engels uit te leggen dat we "vijf van die dozen daar" wilden. De man troonde me mee van de ene kant naar de andere kant van de bakkerij, betaalde aan de kassa, ging me voor naar de toog waar een ellenlange file stond, maar plots stond ik vooraan en kreeg ik vijf dozen met koekjes in m'n armen gestopt. En betalen? "It's a gift from my country", was het uitgestreken antwoord, de man draaide zich om en liep de winkel uit.
In Iran geldt er een ongeschreven afspraak dat je niks voor niks mag aanvaarden, heel vervelend en ingewikkeld voor buitenlanders. Je mag niet aanvaarden maar tegelijk moet je dat op een bepaald punt wel doen want anders word je onbeleefd. Bovendien verkeert Iran in een zware financiële crisis (handelsembargo), mensen verdienen er een habbekrats en de bakkerij stond bekend als een van de duurste van de stad... Dat alles in m'n achterhoofd, rende ik de man achterna naar zijn auto en RAAKTE HEM AAN!!!! "Please Sir, we want to pay for this!" De man verstarde en schudde me van zich af. "Lady, it's okay" en hij vertrok. Daar stond ik dan, volledig verbouwereerd met een scheefgezakte hoofddoek.
Buiten nog een tweede hoofddoekincident (die dingen zijn echt knudde als je ze niet gewend bent, bovendien moet je de juiste stof kiezen anders glijden ze telkens weer naar beneden), heb ik geen andere akkefietjes voorgehad. Buiten dan dat mijn bagage achterbleef en ik dat heb zien gebeuren... Om de een of ander duistere reden werd bij het inchecken net MIJN bagage niet op de band gezet, terwijl alle andere stukken van onze groep wél doorgingen. Ik heb nog aangedrongen, maar als vrouw mag je nu eenmaal geen man tegenspreken en ik wist dus dat mijn bagage in Teheran zou blijven staan. Nu ja, drie dagen later werd ze bij me thuis afgeleverd, en alles zat er nog in, inclusief de koekjes ;-)
En dan beslis je in 2019 om eens een reisje naar NYC, the city that never sleeps, te maken. Nadat je, juist ja, aartsvijand Iran bezocht hebt... Ik had er, eerlijk gezegd, niet bij stil gestaan. In 2017 was ik nog naar Israël gevlogen, en daar hadden ze er geen punt van gemaakt, hoewel die twee nu ook niet bepaald de match made in heaven zijn.
Toen mijn nicht, met wie ik naar NYC ga, me begin december vroeg of ik m'n ESTA (verkorte visumprocedure voor Europeanen) had kunnen uitvoeren omwille van die reis naar Iran, begon ik nattigheid te voelen...
Even in een notendop... Een ESTA bleek niet te kunnen als je na 2011 in Iran, Irak, Syrië (hé, oef, dat was 2010), Jemen en nog een paar andere schurkenstaten was geweest. Dan maar een écht visum aanvragen. Prijskaartje: 150$, in tegenstelling tot de 15$ voor de ESTA (ai, The Big Apple was er een zure). Nadat de server vijf keer gecrasht was tijdens m'n visumaanvraag, ik drie telefoontjes naar de ambassade had gedaan omdat de procedure dermate ingewikkeld was (of eigenlijk toch niet, maar ze werd gewoon nergens uitgelegd), zat ik in de wachtzaal van de Amerikaanse ambassade in Brussel. Ik kan je zeggen, het is de moeite waard, als je eens wat security measures bij elkaar wilt zien...
Ondertussen hebben ze in de VS mijn 10 tengels in hun computersysteem zitten, incluis een speciaal gemaakte pasfoto waarvoor ik nog de ganse stad voor doorkruist had. Tussen kerst en nieuw een fotograaf vinden die dat bepaald formaat pasfoto's maakt is geen sine cure. Vooral niet als je het eigenlijk vergeten was, en dezelfde ochtend dat je om 8u45 op de ambassade moet staan (en geen minuut later of vroeger) nog even langs de fotograaf moet (#livingontheedge).
De dame aan het loket was heel aardig, stelde een aantal pro forma-vragen, waarvan ze de antwoorden al had, via de online vragenlijst die ik eerder ingevuld had. En ze gaf toe wel wat jaloers te zijn dat ik naar Iran was geweest want voor een Amerikaanse staatsburger (ik heb er daar geen gezien, en het liep er niet bepaald zwart van de toeristen) en zeker als ambtenaar, maak je geen schijn van kans om dat soort reizen te maken.
Op de valreep van het oude jaar kreeg ik per koerier m'n visum thuis afgeleverd. Gedurende tien jaar mag ik de US of A binnen. Een vriendin van me schreef: "trouble is coming", wel ja, ze kunnen veel data in hun systemen hebben zitten, maar mijn reiskarma staat er wellicht niet in beschreven. Ze weten niet wat ze in huis gehaald hebben ;-)
"Oooh oooh New York...
New York, concrete jungle where dreams are made of There's nothing you can't do Now you're in New York These streets will make you feel brand new Big lights will inspire you Hear it for New York, New York, New York"*
*Jay Z - Empire State of Mind, feat. Alicia Keys
Comments