Vaak loop ik te voet vanuit het centrum van Brussel huiswaarts. Zolang het weer het toelaat probeer ik dat te doen, it clears my mind... En, Mini-Me - vanuit haar buggy - geniet er duidelijk ook van om mensen te kijken. Het traject dat we lopen is niet bepaald pittoresk, maar dat geeft niet. Het is óns parcours. En er altijd wel iets te beleven. Zoals gisteravond dus...
Er snorde een zwarte Dacia langs. Heel gezwind, met een grote bocht, het kruispunt overstekend. Uit de wijdopen vensters schaalde I Maschi van Gianna Nannini. De bestuurder, een kerel in een net iets te strak t-shirt, brulde mee, zonder gêne, van onder uit z'n longen. Zich van niks of niemand bewust of er vierkant zijn voeten aan vegend dat er ook maar iemand hem zou kunnen horen. Of misschien deed ie het er net om?! Maar, wat dan ook, het was zo'n moment waarvan ik dan denk: "Hé leuk dat ik daar bij was. Had ik de metro genomen, dan had ik dat gemist". Je komt dat nog zelden tegen, iemand die gewoon even volledig zichzelf is, wars van alle Insta-fähig-gedrag.
Het deed me denken aan zo'n ander moment, op de tram. De bestuurder, een operaliefhebber, had zijn favoriete aria luid staan en floot lustig mee. Het was het pijnlijk mooie Napolitaanse Caruso (ti voglio bene assai, niet niks als je dat kan fluiten). 's Morgens, op een volle tram, terwijl iedereen gehaast onderweg was naar waar dan ook. Maar het leek of alles even vertraagde, er alleen nog dát moment was, die tram en de bestemming er even helemaal niet meer toe deed. De passagiers zaten heel stil te luisteren en te kijken, sommigen met een glimlach. Nergens een zweem van ergernis. Je kón je gewoon niet ergeren aan dat kleine ronde fluitende mannetje in zijn glazen bokaal.
Dit soort scènes doet me glimlachen, ik word er zo gelukkig van, ik was heel even verliefd op die totaal onbekende Dacia-rijder in zijn te krappe t-shirt en op de korte, dikke fluitende tramchauffeur... Dat soort momenten zijn zo écht. In ons jachtige leven missen we zoveel van dat soort gouden randjes. Alleen als je vertraagt, je openstelt, dan kan je dat ten volle binnen laten komen...
Bovendien kan ik me zó inbeelden hoe Dacia-man en de opera-trambestuurder zich op dat moment voelden. Niks zo bevrijdend als gewoon opgaan in je favoriete muziek... Want, geef toe hoe zalig is dat, car karaoke?! Tramopera is iets minder voor de hand liggend, tenzij jij je eigen privé-tram hebt, ik niet in elk geval... Maar dus, je gewoon overgeven aan het moment, totaal loss gehen. Wanneer deed jij dat laatst nog?
Ik doe dat meer dan ooit, sinds ik mama ben, sinds ik een burn-out heb... Het werkt bevrijdend, geeft energie, ontspant, helpt me mezelf - en alles om me heen - te relativeren. Zangtalent heb ik nauwelijks, maar what the F*?! Mag ik gewoon even?! Tenslotte, behalve de kans op regen vergroten, doe ik niks verkeerd. Misschien animeer ik zelf nog een paar oplettende automobilisten en wellicht ergeren zich er meer dan een paar aan het feit dat ik wél lol heb in de file, (njah-njah-njah).
Car karaoke... Dé remedie tegen azijnpisserij, pilaarbijterij en andere vitrioolbrakerij.
How to, een checklist...
Gooi je gêne overboord. Ja, je zit in een soort visbokaal en iedereen kan je zien (en horen als je heel luid gaat ;)) maar whatever?! De kans dat net je baas of een belangrijke klant of je schoonmoeder langsrijdt, is... ik weet niet hoeveel, maar... klein. Tenzij je natuurlijk in de straat van je schoonmoeder rijdt, de parking van het bedrijf waar je werkt verlaat etc. wacht dan even tot achter de hoek.
Zorg dat je geen kinderen op de achterbank hebt want a) die tinnitus moeten ze zichzelf maar aan de hand doen op een festival of in het jeugdhuis b) je hebt geen zin in opmerkingen als "(met draaiende ogen) mamaaa, je doet onnozeeeeuuuul" of "papaaaa, kunnen we nu K3 opzetteeuuuuhh? Dat is veel leukeeuuur..."
Houd het veilig bij het autostoel-mee-shaken, je zit nog steeds in een auto... Maar, by all means: S H A K E I T O U T! Goed voor de moraal, goed voor de culture physique (weeral een calorie of twee verbrand...) en grappig voor de andere filerijders :-D
Het fijnst is de car karaoke - vind ik - die zich spontaan aandient, omdat er toevallig op de radio een nummer gedraaid wordt waaraan je geweldige (jeugd)herinneringen hebt en waarop je je volledig kan geven. Maar, het staat je natuurlijk vrij om, als je er dringend nood aan hebt, een nummertje te kiezen waar je op dat moment behoefte hebt. Werken goed bij mij: Killin' in the name of van Rage against the Machine (vooral de "Huah") en alles van Rammstein, als je je moordzuchtig, tegendraads, bluspoeierig kwaad voelt; I can't live without you van Mariah Carey bij smachtend LDVD - niet dat ik dat nu zo vaak heb :-D - gewoon keiharde meekweelgoesting kan ook. In dat geval doet alles van ABBA het ook wel; and my all time, whatever, whenever, whoever, favorite: I wanna dance with somebody - of is het toch How will I know (kannikiezeuh) - van Whitney Houston. Dat is pure nostalgie en feelgood! Ik zou er gelijk gewoon voor in de auto willen kruipen en in de file voor willen gaan staan.
Allemaal aan de car karaoke en de wereld ziet er meteen meer roze-eenhoorns-die-glitters-kakken uit :D
Comments