top of page

Fluithaat

Updated: Oct 9, 2018

Ik ben een absolute muziekliefhebber, ik herken nummers aan de begintonen, ben mee met de meeste genres en ken ook heel wat songteksten. En toch ben ik een absolute nul als het aankomt op noten lezen, of... blokfluit spelen...


Een paar weken geleden kroop ik de zolder op bij m'n moeder, op zoek naar sprookjes- en voorleesboeken voor m'n dochter. Tussen oude matten, stapels vergeelde boeken en cursussen vond ik hem terug... Mijn aartsvijand: DE BLOKFLUIT! It all came flashing before my eyes: het angstzweet, de tranen, de klamme handen, de brok in de keel, de smaak van het voze hout in m'n mond!


Ik nam het ding ter hand en dacht: "It's payback time! Nu is het tussen jou en mij... Ik ga je ritueel verbranden, het vuur zal jouw deel zijn."

Blokfluitles was een absolute horror voor mij. Ik bakte er niks van en het interesseerde me ook echt... geen fluit! Maar perfectionistisch als ik was, en op dat moment bevriend met een dwarsfluitvirtuoos die zomaar even elk wijsje uit die verdomde k*tfluit blies, deed ik krampachtige pogingen om het helse instrument onder de knie te krijgen. De "vijf voor de moeite" (arm kind, ze hééft het gewoon niet maar ze heeft toch haar best gedaan...) was een smet op mijn rapport dat hoofdzakelijk achten telde...


In het lager onderwijs beperkte muziekles zich tot zingen en op de xylofoon of de triangel pingelen, onder begeleiding van een lerares op de gitaar (volgens mijn ben je flink gejost als je als leraar/lerares lager onderwijs aan de zelfde muziekinstrumentenongeletterdheid lijdt als ik...). Dàt vond ik best fijn, ik voelde me zowaar, bijna een nachtegaal. Maar, jammer genoeg voor mij, werd muziekles in de eerste paar jaar van het middelbaar (ik deed ASO in de jaren '90) uitgebreid tot een basiskennis notenleer en blokfluit.


Die notenleer, dat was al niet echt een succes te noemen. Ik was een krak in het tekenen van solsleutels: prachtig, sierlijk,... zolang het voor de show was. Maar notendictee?! Ik hoorde het in Keulen donderen. Gelukkig voor mij was mijn dwarfluitvirtuoos-vriendinnetje bereid om me te laten afkijken. En als we noten moesten lezen, schreef zij bij elke noot wat het was, zodat ik toch nog een beetje mee was...


So far so good met onze plantrekkerij. Maar de blokfluit... Daarbij stond ik er dus alleen voor (ze kon moeilijk buik-blokfluitspelen en ik betwijfel überhaupt of dat bestaat...).


Ik herinner me nog hoe ik samen met m'n moeder aan het begin van het schooljaar naar de enige muziekinstrumentenwinkel in ons dorp trok om die fluit aan te schaffen. We kochten meteen maar een goed, wat duurder, houten exemplaar, want brol, daar doen we bij ons thuis niet aan. Enerzijds zonde van het geld, is achteraf gebleken. Anderzijds, misschien had het ding de slagen en de gekwelde beten in het mondstuk (mijn tanden staan erin uit frustratie!) nooit overleefd als het een goedkoopje was geweest?!


Onze muzieklerares droeg ook niet echt bij tot mijn liefde voor de kunst van de Muzen... Ze was, op z'n zachtst gezegd, nogal... speciaal... Ze droeg brilleglazen zo dik als confituurbokalen, zag er hoogst onverzorgd uit (lang vet haar in een paardenstaart, afgewassen wollen trui in gedemodeerde kleuren), had een rokersstem "van het donkerste timbre". Of, anders gezegd - even met de voeten vooruit en alle pedagogie ten spijt - ze klonk als een doorzopen vent. En dat deed ze ook, zuipen... tijdens de les. Wanneer ze een wijsje aanblies op de fluit kon je haar kegel ruiken!! Pure alcohol! Vandaar ook dat ze mijn dwarsfluitvirtuoos-vriendinnetje meestal liet voorspelen. De eerste rij banken bleef, om niet onbegrijpelijke redenen, LEEG. Hoe verder naar achter, hoe veiliger voor haar drankkegel. Ik denk dat het vandaag de dag niet meer geduld zou worden, en terecht. Maar goed, het leverde me wel voer een blog op :-D


Mijn blokfluit reisde elke week mee in m'n boekentas, in een houten doosje met zo'n borsteltje erbij om de kwijl te verwijderen (jakkes)... Om me te kwellen tikte de fluit onder het lopen voortdurend in dat doosje, als om me eraan te herinneren: "Ik ben er weer! Straks zal ik je weer kwellen met mijn hels geschetter!". Hoe ik ook probeerde, ik slaagde er niet in om m'n vingers deftig te zetten, de gaatjes dicht te houden, laat staan ze tijdig te openen. Elke "noot" kwam er apart uit: tuut, tuut, tuut, tuuuuut. Het was NIET om aan te horen. Mijn moeder werd er compleet horendol van. Ik werd voor het oefenen naar de garage verbannen en ik kon haar geen eens ongelijk geven...


Achteraf klinkt het best grappig allemaal maar, tranen met tuiten heb ik gehuild, mijn voortanden haast stukgebeten op het mondstuk, angstzweet brak me uit als ik examen moest afleggen... Ik kon dit gewoon niet en het interesseerde me ook écht niet. Zingen à la limite, maar ik ambieerde het helemaal niet om een muziekinstrument te leren bespelen...


Ik wilde, en wil - nog steeds, dagelijks -, gewoon maar genieten van muziek. Me verwonderen over wat voor kunstenaars die mensen zijn die het wél kunnen. Ik zing als een gek mee op m'n favoriete nummers. Dat ik dat eigenlijk niet kan, daar trek ik me lekker niks van aan. En dat is allemaal best okee...


Als mijn dochter ooit muziekschool wil volgen en een instrument wil bespelen, dan mag ze gerust gaan. Maar de eerste die tracht om haar met een trauma op te zadelen, die ram ik m'n blokfluit - die ik toch nog maar niet verbrand heb en overweeg weg te geven aan een goed doel - in een bepaalde opening...


Maarrrrr dat is niet pedagogisch verantwoord zeker?! ;-)


Recent Posts

See All

Pauletje en René Froger

Gisteren, in een aflevering van Blokken op Eén, werd een fragmentje gedraaid van André Hazes Jr. - Leef. Mini-Me ging helemaal uit de...

Comentarios


Home: GetSubscribers_Widget

CONTACT

Your details were sent successfully!

Home: Contact
bottom of page