Ik heb een wild kantje, laat graag de natuur haar wulpse goesting doen, maar tegelijk vind ik kort en fris soms ook wel iets hebben. Het stelt me soms voor een dilemma: het mes erin of gewoon laten betijen... dat gazon?
Ik heb een bloedhekel aan golfterreinen en strak afgereden kilometers grasveld. Ze bezorgen me een ongemakkelijk gevoel, een soort van 'gras-pleinvrees'. Zo'n groen biljartlaken komt me onnatuurlijk, nagemaakt, fake, opgeruimd, volwassen en zo typisch Vlaams over. Het doet me denken aan Keeping Up Appearances, je weet wel, met the Bucket-woman en haar zuster met room for a pony, die we nooit te zien krijgen, en een marginale schoonbroer, van wie we veel te veel te zien krijgen (incusief zijn behaarde bouwvakkersreet)... Een perfect onderhouden grasveld als visitekaartje, in de zin van "een goeie eerste indruk is alles", om verdere vragen in de kiem te smoren.
Ooit dacht ik daar wel anders over... Er was een tijd dat ik ervan overtuigd was, in mijn perfect symmetrische hoofd, met perfect symmetrisch uitgestippeld leven (what was I thinking?!), dat ik een perfect symmetrische tuin zou bezitten, met mooi aangelegde paadjes, perkjes en een vijver met een oneven aantal koikarpers (ik heb eens ergens gelezen dat een even aantal ongeluk brengt, volgens de feng shui-leer). Zo een tuin waar je helemaal zen van wordt, met een geharkte zandbak en al ;-).
Door de jaren heen zwakte ik dat idee serieus af, eerst en vooral omdat ik schandalig veel last kreeg van hooikoorts. Niks zo erg als een van de zovele buurmannen (en je hebt er veel in een typische verkavelingsbuurt zoals waar m'n ouders 30 jaar geleden bouwden) die in juni, tijdens de examenperiode, bij warm weer (venster open!), besloot om zijn gazon te gaan afrijden. Horror! "Meeuuuuuuheuuuuuheeuuuh", het geluid van grasmachines associeer ik nog steeds met niesbuien, dikke rode ogen, lekkende neuzen, bergen gebruikte papieren zakdoekjes,...
Naarmate mijn leven vordert, ontbreken er steeds meer fiches in de geordende rolodex die mijn bovenkamer ooit was, en ik blijk dat geen eens zo erg te vinden... Dus... Wat zou ik met een perfect grasveld aan moeten als het in m'n hoofd een gezellige jungle is?!
Bovendien *belerend vingertje* is het slecht voor de natuur, als we de experten mogen geloven. Ik las ooit ergens dat er in grote grasvelden onvoldoende water in de bodem vast gehouden wordt, wat zorgt voor bodemverarming... En, we moeten de bijtjes en de vlinders en de egels en de kikkers en de vogels en de ik-weet-niet-wat-nog-allemaal-dat-er-in-mijnen-hof-woont een handje helpen door zoveel mogelijk de biodiversiteit te laten gedijen...In mijn Brusselse stadstuin heeft heel wat fauna zijn intrek genomen: roodborstjes, merels, koolmezen, vleermuizen en een kleine grijze vogel met een rode staart waar ik de naam maar niet van te weten kom (bevindt er zich onder mijn lezers een vogelaar misschien?!).
Tot zover de politiek en wetenschappelijk verantwoorde praat ;-)
Maar heeft een mens bovenal niet gewoon een tuin om te relaxen (dat zandbak-zen-gevoel, maar dan anders) om op zijn/haar lui gat te zitten/liggen?! Althans, ik toch ;-). Laat het gras dan maar groeien voor mijn part! Het mag een halve meter hoog staan, niemand die me bij de eerste warme dagen uit m'n ligstoel krijgt om te gaan rond 'beuuh-en' met mijn grasmachine.
Want ja, ik héb wel een grasmachine en ik gebruik die ook echt wel... Ongeveer vijf keer op het jaar, denk ik... Als het gras meer dan enkelhoog staat en mijn hond (zo'n hele lange met van die hele korte pootjes) bijna niet meer zichtbaar is en weigert om nog verder de tuin in te gaan om z'n behoefte te doen.
Mijn grasmachine werkt op elektriciteit. Kenners zullen nu met de ogen draaien, vaderlijk zuchten en het hoofd meewarig schudden. Zij verkiezen hoofdzakelijk van die duurdere dieselslurpers. En, ze hebben een punt. Ik ben al twee keer - en dat waren twee opeen volgende keren - over de elektriciteitsdraad gereden, het vervolg laat zich raden. Mijn vader is bezig (al een maand!) om de draden weer aaneen te solderen, zo moet ik me niet nog eens 30 meter oranje (ja, inderdaad, voor de zichtbaarheid want dan rijd je er niet zo gemakkelijk over, NOT) verlengdraad aanschaffen... Ondertussen behelp ik me met een korte kabel en een haspel die ik telkens moet verplaatsen. Een hele heksentoer, maar ik zal tenminste niet over de draad heen rijden aangezien ik nauwelijks meer dan een vierkante meter per keer kan afrijden...
En toch hé... Als ik dan na een ongelofelijke zweetpartij en met veel gesakker eindelijk het grasveld bedwongen heb, dan voel ik me voldaan... Opgeruimd, netjes en zowaar, volwassen! Een soort van lawnmower-high ;-)
Maar, ik zou ik niet zijn als ik er toch niet m'n eigen touch aan zou geven. Twee vierkante meter laat ik steevast ongemoeid. Voor de bijtjes en de vogels en de vlinders en de... Of gewoon, omdat ik nu eenmaal een beetje tegen(elektriciteits)draads ben...
Comentarios