Jep, ik heb een man geslagen vandaag... Met mijn saccoche. En niet met zomaar een handtas, neen, met mijn 'It-bag'. De handtas waar ik hoogzwanger de kou voor trotseerde. De handtas die alle handtassen uit mijn hoofd verbannen heeft...
Hij liep achter me op de roltrap in de metro. Ik had hem niet opgemerkt, was in gedachten verzonken, zoals dat nu eenmaal gaat als je van a naar b gaat: je bent je niet bewust van de mensen om je heen. En toen, voelde ik ineens zijn hand op m'n kont.
In een fractie van een seconde was ik zo helder als de hel! Lichtflitsen trokken aan m'n geestesoog voorbij, ik leek wel magnesiumpoeder geslikt te hebben. In een woedende, doch zeer gerichte beweging, zwaaide ik mijn zeer gekoesterde Clio achteruit, vergezeld van een veel te luide "Oeps, P A R D O N!". De viespeuk had het even niet meer: hij keek me een seconde verschrikt aan en probeerde me dan, zo snel als dat kan op een roltrap, voorbij te komen, ervoor zorgend dat hij zeker geen enkel contact met me maakte. Als hij had gekund, was hij over de leuning geklommen...
Met een gemene shmirk op m'n gezicht steeg ik verder op en stapte vervolgens triomfantelijk van de roltrap. Well done Clio! Weer een bevestiging dat die It-bag z'n geld meer dan waard was...
Clio... Ik was al een paar jaar op haar aan het kwijlen en aan het zuchten, maar ja, ze was nogal prijzig. Niet Chanel-duur, maar toch redelijk duur voor een gebruiksvoorwerp. Want ja, dat is een handtas toch, tenslotte?! Je stopt er een telefoon in, een portefeuille, zakdoeken, sjieken, kleingeld, zoetjes, sleutels, tampons, lipstick (of twee, drie) én een lipbalsem (want dat is niet hetzelfde!), kortingsbonnen, koppijnpilletjes, een pen, de oortjes van je telefoon,... En als je mama bent komen daar nog bij: een fopspeen, een babykoekje, volgesnotterde zakdoekjes, een speeltje, een paar minisokjes,... Bovendien reist zo'n vergaarbak mee op het openbaar vervoer, komt hij vast te zitten tussen liftdeuren, staat hij op de vuile grond (hoewel ik me meestal een stoel toe-eigen voor m'n tas). Kortom: een handtas ziet AF. Dus, why for Pete's sake, zou je er veel geld voor over hebben?!
Wel... Soms geraak je betoverd en krijg je haar niet uit je hoofd en wil je haar omdat ze mooi is, omdat ze iets te bieden heeft wat een ander niet kan bieden. Ze wordt je weak spot. Clio...
Toen ik acht maanden zwanger was, kreeg ik in m'n mailbox het bericht dat Clio's atelier een stockverkoop deed. Het leek een teken van God (of de shop-Duivel :-P)! Ik wilde haar al zo lang, en nu kon ik haar aan een zachter prijsje in huis halen, op een cruciaal moment in mijn leven. Ik zou haar koesteren en doorgeven aan m'n dochter, hoe mooi was dat wel niet?! Dus, redenen genoeg om tot de aanval over te gaan.
Dus ging ik op een krakend koude zaterdagochtend (-5C°), vrij vroeg naar mijn doen, op jacht. Ik had nog gauw wat extra geld overgeschreven van m'n spaarrekening, je wist maar nooit... Het atelier lag ergens in Vorst, in een industrieterrein, dus ging ik met de wagen (gezien mijn waggelende-eendige-toestand). Toen ik er na een zoektocht eindelijk aankwam, bleken er nog een 'paar' dames de geur van zacht leder en mooie kansjes geroken te hebben. Er was in heinde en verre geen parkeerplaats! Oh crap!
Ik was al van plan om het op te geven want ik ben niet zo'n die-hard fashionista die alle stockverkopen afschuimt op zoek naar merkkleding en ik heb er al helemaal geen geduld voor om uren in de rij te gaan staan aanschuiven (zeker niet gezien mijn minuscuul kleine blaas op dat moment en bij gebrek aan proviand). Het is en het blijft MAAR een handtas...
Maar toch... ik ging gewoon even gauw een kijkje nemen... Dus parkeerde ik me op een plek waar ik helemaal niet mocht staan, met het risico om weggesleept te worden (weg 50% korting als ik de sleepkosten ook nog mocht ophoesten voor deze escapade). De rij met wachtende dames leek eindeloos, slingerde drie keer op en neer door het verlaten straatje.
O M G, dit kon ik echt niet aan. Tot... er een zwangere dame met echtgenoot en een rijkelijk gevuld papieren tasje mijn richting uitliep. Of het de moeite loonde om toch in de rij te gaan staan, vroeg ik haar. "Oh, maar als u zwanger bent, dan mag u gewoon voorgaan hoor!". Nog een teken dat het voorbestemd was! Dus opende ik m'n jas, stak m'n ton vooruit en eenden-waggelde nog harder dan anders naar de deur, sans gêne. De security verwelkomde me en haalde zowaar een klapstoeltje uit: "Gaat u zitten, mevrouw. U mag mee binnen met de volgende vijftig dames." Ik voelde me even een VIP, een waggelende VIP, met dikke voeten en enkellaarsjes die niet meer helemaal dicht konden. Maarrrrr, ik ging wel mijn Clio kopen!!!
Wat ik daarna meemaakte, deed me toch wel even nadenken. Zoals ik al zei, ik ben niet gewend aan dit soort koortsige fashionista-toestanden... In de rij stonden ongeduldige meisjes van 16 ("Hoe betalen die dat?!") en opgedirkte veertigers die het hadden over de vorige en de huidige collecties en hoeveel de korting dit keer zou bedragen ("Jezzes, kwamen die hier elk jaar?!"). Ze hingen aan de lijn met hun tienerdochters die hun desiderata over de telefoon gilden en polsten of moeder nu eindelijk al binnen was en of ze niet vergat om ook nog een kleinigheidje mee te brengen voor vriendinnen X en Y die er jammer genoeg niet geraakten ("Amai die bankrekening"). Eenmaal binnen raasden ze me voorbij, ze graaiden, betastten, gooiden en zoefden van de ene kant van het atelier naar het andere.
We kregen 20 minuten om rond te kijken, dan was het de beurt aan de volgende lichting. En dus keek ik rustig rond, me bewust van mijn fysieke handicap in deze ongemeen harde strijd (alhoewel, ik had m'n omvang in de strijd kunnen gooien), en toen zag ik haar... Mijn Clio. Haar perfecte vormen, prachtige model, delicate zwarte daim, subtiele koperen details, de nonchalante strepen in haar soepele weefsel. Ik stapte op haar toe en sloot haar in m'n armen, geen moment heb ik getwijfeld. Ik hoefde geen ander, zij was de ware.
Ik beloofde mezelf dat ze alleen maar voor speciale gelegenheden zou buiten komen. Dat principe heb ik bijgesteld, ze vergezelt me bijna altijd en overal. Met haar aan m'n zijde zie ik er instant-glam uit, zelfs in een versleten, vuile schildersoutfit. Ze blijft alleen thuis als ik het risico loop dat ze vuil wordt of echt een rugzakje nodig heb wegens praktischer (bijna nooit dus, ik ben nogal koppig). Het is zo'n beetje als het goede servies van de bomma: haal het boven en doe het eer aan door er zoveel mogelijk uit te eten in plaats van het in een kast te zetten en af te stoffen. Mijn dochter erft dus een gebruikte It-bag, eentje die bemind werd, geleefd en gereisd heeft... Mooi toch?!
Dames, mocht je ook zo'n crush hebben... het eindejaar komt eraan, misschien moet je de wederhelft eens een hint geven. En als je op bevallen staat, drop the word 'pushpresent', jij doet tenslotte wel al het zware werk?! Voor wat hoort wat!
Enheu, als extra argument kan ik nog meegeven dat ik sinds Clio geen enkele handtas meer gekocht heb. DUS... Eigenlijk is zo'n It-bag gewoon GOED voor je budget (zolang er geen volgende stockverkoop is, busted) ;-P.
Comentários